هشت کلید

عمو هیو رفته بود به خانه ی یکی از مشتری هایش سری بزند و زن عمو بثی توی خانه داشت برای مراسمی که در پیش داشت، شیرینی می پخت. عالی بود. خیلی عالی.
من یواشکی رفتم داخل انباری، کوله پشتی ام را روی زمین گذاشتم، کلید را از توی جیبم بیرون کشیدم و آن را توی دست هایم گرفتم. بعد آرام از پله ها بالا رفتم. رد کفش هایم روی گرد و غبار پله ها جا می ماند؛ معلوم بود عمو هیو خیلی به این بالا سر نمی زند. یا شاید هم از بالابر استفاده می کرد. وقتی رسیدم بالای پله ها، نفس عمیقی کشیدم و به ردیف ها نگاه کردم. آن ها توی یک خط صاف قرار گرفته بودند؛ مثل سرباز هایی که در مسیر رژه هستند و یا درخت هایی که کنار هم رشد می کنند. انگار در های معمولی نبودند، بلکه موجوداتی زنده و جان دار بودند. نسیم آهسته ای که از پایین می آمد و توی راهرو می وزید، باعث می شد این طور به نظر برسد که درها هم نفس می کشند. در ظاهر هیچ کدام از در ها هیچ نکته ای وجود نداشت که باعث شود احساس کنم آن ها فرقی با هم دارند. به خاطر همین تصمیم گرفتم از در ابتدای راهرو شروع کنم. کلید به در اولی نمی خورد. رفتم سراغ در بعدی. خودش بود! به همین زودی! با دومین در به نتیجه رسیده بودم. این اتاق مال من بود! کلید را چرخاندم و در باز شد. یک قدم آمدم عقب و در را هل دادم تا کاملاً باز شد. می توانستم گرد و غباری را که در طول سال ها جمع شده بود، کف زمین ببینم. مقدار زیادی از این غبار هم در اثر جریان هوا و باز شدن در، توی هوا معلق مانده بود و می شد رقص آن ها را زیر نور طلایی خورشید بعد از ظهر که از تنها پنجره ی کوچک و مات اتاق می تابید، تماشا کرد. سرفه ام گرفت و جلوی دهانم را با آستینم گرفتم. بعد قدم کوچکی داخل اتاق گذاشتم. دیوار های طول اتاق که با دیوارهای اتاق بقلی مشترک بودند، از دور طوری می درخشیدند که انگار شیشه ای هستند. کمی جلوتر رفتم تا بتوانم از نزدیک نگاه کنم. دیوار ها پر بودند از تابلوهای قاب گرفته؛ تابلوهایی که همگی تصویری از یک زن بودند. بعضی از تابلو ها هم عکس یک نوزاد، یا یک دختر بچه و یک نوجوان بودند. می دانستم آن زن کیست. حتی آن نوزاد، آن دختر و آن نوجوان را هم می شناختم. ما تصویر هایی از او را توی خانه هم داشتیم؛ ولی هیچ کدام این طوری نبودند. تصویر های توی خانه همیشه آنجا روی دیوار بودند. آن قدر عادی که دیگر بودنشان را فراموش کرده بودیم و برایمان تبدیل به یکی از اسباب و اثاثیه ی منزل شده بودند. ولی این تصویر ها را می شد نگاه کرد و در موردشان فکر کرد. به طرف یکی شان رفتم، انگشت هایم را روی تابلو کشیدم و گفتم: مامان؟
دست کم دوازده تا از آن تابلوها توی اتاق بودند. با دقت به طرف تک تکشان رفتم و هر کدام را نگاه کردم. یکی از تابلوها تصویر دختر بچه ای تقریباً سه ساله را نشان می داد که بالای یک سرسره نشسته بود. لبخند پهنی به لب داشت و حلقه ی موهای نرم و تیره رنگش دور صورتش ریخته بود. من چند دقیفه مقابل این تابلو ایستادم. توی تصویر دیگری او….
———————————————————-
نویسنده: سوزان لافلور
مترجم: زهرا غفاری
انتشارات: پرتقال
وزن: 200 گرم
ابعاد: 190 × 140 میلیمتر
موضوع: رمان کودک و نوجوان
تعداد صفحه: 240
قطع: رقعی
نوع جلد: نرم
نوبت چاپ: 6