جنگی که نجاتم داد

جمعه، صبح خیلی زود، کفش های مام را دزدیدم.
مجبور بودم. تنها کفش هایی بود که توی خانه داشتیم؛ البته به جز کفش های جیمی که حتیبرای پای معیوبم هم کوچک بودند. کفش های مام خیلی برایم بزرگ بودند، اما جلویشان را با کاغذ پر کردم. دور پای مشکل دارم را پارچه ای پیچیدم. بند کفش ها را محکم بستم. کفش ها حس عجیبی می دادند، اما حدس می زدم در پایم بمانند.
جیمی بهت زده نگاهم می کرد. آرام گفتم: «مجبورم بپوشم وگرنه مردم پام رو می بینن.»
گفت: «وایسادی؟ راه می ری؟!»
لحظه ی بزرگی که منتظرش بودم همین بود؛ اما حالا برایم مهم نبود. خیلی چیزها پیش رو داشتیم. «آره … می تونم.» نگاه تندی به مام انداختم که روی تخت پشت به ما خوابیده بود و خروپف می کرد. به من افتخار می کرد؟ ابدا! نشستم و از پله سر خوردم و پایین آمدم. پایین پله ها جیمی کمک کرد بایستم و با هم وارد سکوت صبح زود خیابان شدیم. با خودم فکر کردم یک قدم یک قدم جلو می روم.
حس می کردم قدم بلندتر شده است و این جالبی بود. آسمان کمی صورتی بود. به نظر می رسید سایه ای آبی روی ساختمان ها افتاده است؛ برای همین همه چیز زیباتر از آن بود که در ساعت های بعدی روز می دیدم. گربه ای سر پیچ جیغ کشید؛ داشت چیزی را دنبال می کرد؛ احتمالا موش بود. خیابان کاملا خالی بود.
دست جیمی را سمت راستم گرفته بودم که نیفتم. در دست چپ، پاکتی کاغذی داشتم که برای صبحانه غذا آورده بودم. جیمی گفت ساعت نه صبح باید توی مدرسه اش باشیم. هنوز چند ساعت مانده بود، اما فکر کردم هر چه زودتر راه بیفتیم بهتر است. نمی دانستم چقدر طول می کشد تا من به مدرسه برسم. اصلا دلم نمی خواست مردم به من زل بزنند.
کف خیابان پستی و بلندی داشت، چیزی که من از پنجره ام ندیده بودم. راه رفتن سخت تر بود. کفش ها کمک می کردند، اما….
—————————————————————-

نویسنده: کیمبرلی بروبیکر بردلی
مترجم: مرضیه ورشوساز

وزن: 314 گرم

ابعاد: 19 × 14

تعداد صفحات: 289 صفحه

انتشارات: پرتقال
چاپ: بیست و سوم

رده سنی : 10 سال به بالا

شابک : 9786229532300